Dapagliflozyna w IgA nefropatii – przełomowe wyniki badań

Czy dapagliflozyna zmienia zasady gry w IgAN?

Dapagliflozyna wykazuje szczególną skuteczność u pacjentów z IgA nefropatią z szybkim spadkiem funkcji nerek – wyniki badania retrospektywnego z Japonii wskazują na nowe możliwości indywidualizacji terapii.

IgA nefropatia (IgAN) stanowi najczęstszą przyczynę kłębuszkowego zapalenia nerek na świecie. Znaczący odsetek pacjentów z IgAN doświadcza postępującego spadku funkcji nerek w różnym tempie, przy czym około 30-40% ostatecznie rozwija schyłkową niewydolność nerek w ciągu 20-30 lat. Mimo że nowe środki terapeutyczne ukierunkowane na mechanizmy specyficzne dla choroby, takie jak patogenna IgA i tworzenie kompleksów immunologicznych IgA oraz zapalenie kłębuszków nerkowych, są w fazie rozwoju, obecnym standardem opieki nad pacjentami z IgAN pozostaje intensywna, ukierunkowana na cel terapia wspomagająca.

Inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2) zmniejszają reabsorpcję glukozy i sodu w kanaliku krętym bliższym nerki, zwiększając tym samym wydalanie glukozy i sodu z moczem. Ostatnie zakrojone na szeroką skalę badania kliniczne wykazały, że inhibitory SGLT2 zapewniają efekty nefroprotekcyjne wykraczające poza kontrolę glikemii, korzystnie wpływając na szeroką grupę pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN), w tym tych bez cukrzycy. Badanie DAPA-CKD (Dapagliflozin and Prevention of Adverse Outcomes in CKD) było pierwszym, które wykazało, że inhibitor SGLT2 – dapagliflozyna – skutecznie spowalnia progresję PChN i poprawia wyniki nerkowe niezależnie od obecności cukrzycy typu 2. Wstępnie zaplanowana analiza podgrupy 270 pacjentów z IgAN w ramach badania DAPA-CKD potwierdziła, że dapagliflozyna znacząco łagodzi spadek eGFR (szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej) i zmniejsza białkomocz, sugerując potencjalne korzyści u pacjentów z IgAN.

Ze względu na rzadkość występowania IgAN i jej powolną progresję, nachylenie krzywej eGFR i poziom białka w moczu zostały zaakceptowane jako praktyczne wskaźniki zastępcze dla progresji choroby. Ponadto, niedawne badanie wykazało użyteczność oceny zmiany nachylenia krzywej eGFR danej osoby przed leczeniem (nachylenie przed leczeniem) i podczas leczenia (nachylenie przewlekłe) w celu oceny potencjału nefroprotekcyjnego inhibitorów SGLT2 w małych populacjach i chorobach wolno postępujących. Co więcej, kilka badań sugeruje, że efekt nefroprotekcyjny inhibitorów SGLT2 w spowalnianiu spadku eGFR może być bardziej wyraźny u pacjentów z szybszym początkowym tempem spadku eGFR (“szybko postępujący”). Wyniki te sugerują, że nachylenie krzywej eGFR przed leczeniem może służyć jako marker predykcyjny skuteczności inhibitorów SGLT2. Jednak niewiele badań szczegółowo analizowało ten związek. Co więcej, ponieważ większość pacjentów w tych badaniach miała cukrzycową chorobę nerek, nie jest jasne, czy wyniki te mają zastosowanie do pacjentów z niecukrzycową PChN, szczególnie z IgAN.

Celem tego badania była ocena związku między nachyleniem krzywej eGFR obserwowanym w długoterminowym okresie przed leczeniem u pacjentów z IgAN a późniejszymi zmianami w nachyleniu krzywej eGFR i średnim w czasie białkomoczem po terapii dapagliflozyną, dostarczając wglądu w potencjalne predyktory odpowiedzi terapeutycznej w tej populacji pacjentów.

Jak przebiegało badanie u pacjentów z IgAN?

Badanie to miało charakter retrospektywny i obejmowało wszystkich pacjentów z IgAN, u których rozpoczęto stosowanie dapagliflozyny od 1 sierpnia 2021 r. do 31 marca 2022 r. w czterech japońskich szpitalach: Jikei University Hospital w Tokio, Jikei Katsushika Hospital w Tokio, Jikei Kashiwa Hospital w Chibie oraz Jikei Daisan Hospital w Tokio. Dapagliflozyna została zatwierdzona do stosowania u pacjentów z niecukrzycową PChN, w tym IgAN, w Japonii od sierpnia 2021 roku. Wszyscy pacjenci biorący udział w badaniu przeszli biopsję nerki własnej i zdiagnozowano u nich pierwotną IgAN.

Wykluczono pacjentów spełniających następujące kryteria: (i) wiek < 18 lat, (ii) okres obserwacji < 730 dni przed i po rozpoczęciu stosowania dapagliflozyny, (iii) stosowanie terapii kortykosteroidowej w okresie badania oraz (iv) przerwanie stosowania dapagliflozyny w okresie badania. Mierzono również średni w czasie białkomocz za pomocą UPCR (stosunek białka do kreatyniny w moczu) w okresie badania. Wszyscy uczestnicy badania byli obserwowani co najmniej co 4 miesiące jako pacjenci ambulatoryjni. Mediana (zakres międzykwartylowy [IQR]) liczby pomiarów eGFR na pacjenta wynosiła 14 (13-20) i 14 (12-18) odpowiednio w okresie przed i po leczeniu. Dane medyczne, w tym dane longitudinalne przed i po podaniu dapagliflozyny, zbierano do 30 listopada 2024 r.

Badanie zostało zatwierdzone przez komisję etyczną Jikei University School of Medicine (34-056 [11201]) i przeprowadzone zgodnie z Deklaracją Helsińską. Ponieważ było to badanie retrospektywne, informacje o planie badawczym zostały opublikowane, pacjentom zaoferowano możliwość odmowy udziału, a indywidualna świadoma zgoda nie była wymagana. Niektórzy pacjenci włączeni do tego badania byli tymi samymi, co w poprzednich raportach autorów.

GFR oszacowano przy użyciu japońskiego równania szacunkowego GFR opartego na poziomach kreatyniny w surowicy. Do oszacowania nachylenia spadku eGFR wykorzystano liniowy model efektów mieszanych z estymacją maksymalnej wiarygodności z ograniczeniami. Model uwzględniał czas obserwacji jako efekt stały. Aby uwzględnić indywidualną zmienność w wyjściowym eGFR i jego zmianach w czasie, wprowadzono losowe punkty przecięcia i losowe nachylenia dla czasu obserwacji na poziomie osoby. Określono nieustrukturyzowaną macierz kowariancji dla efektów losowych, aby umożliwić korelację między punktem przecięcia a nachyleniem. Stopnie swobody do testowania efektów stałych oszacowano przy użyciu aproksymacji Kenwarda-Rogera, która koryguje błąd małej próby i zapewnia dokładniejsze wnioskowanie.

Nachylenie eGFR obliczono przy użyciu wszystkich dostępnych pomiarów eGFR poszczególnych osób w docelowych okresach tego badania, które zdefiniowano jako 2 do 3 lat (730-1095 dni) przed (nachylenie przed leczeniem) i po (nachylenie po leczeniu) rozpoczęciu stosowania dapagliflozyny. Najdłuższy okres dla każdej osoby został wykorzystany do analizy nachylenia eGFR. Średni w czasie UPCR zdefiniowano jako sumę wszystkich wartości UPCR podczas przebiegu klinicznego podzieloną przez liczbę badań. Dla okresu po leczeniu badanie to przyjęło fazę przewlekłą, zdefiniowaną jako okres od 90 dni po rozpoczęciu stosowania dapagliflozyny do daty ostatniej obserwacji.

Remisję krwinkomoczu zdefiniowano jako mniej niż 5 krwinek czerwonych w polu widzenia w osadzie moczu, obserwowanych w co najmniej 2 badaniach kontrolnych (łącznie 3) przez minimum 6 miesięcy.

W celu oceny założenia liniowości spadku eGFR przed i po rozpoczęciu stosowania dapagliflozyny, użyto uogólnionego modelu addytywnego do zbadania związku eGFR-czas. Uogólniony model addytywny został wybrany ze względu na jego elastyczność w modelowaniu nieliniowych trendów. Trajektorie sugerowały w przybliżeniu liniową zależność w okresach przed i po leczeniu, wspierając modele liniowe do szacowania nachyleń eGFR.

Jakie wyniki uzyskano w badaniu?

Najpierw opisano charakterystykę wyjściową w całej kohorcie 84 osób, a także w grupach z szybkim, pośrednim i wolnym nachyleniem eGFR zgodnie z tercylami nachylenia eGFR przed rozpoczęciem stosowania dapagliflozyny (tercyl pre-eGFR). Zmienne ciągłe przedstawiono jako mediany (IQR) lub liczby z procentami. Test Jonckheere-Terpstra lub Cochran-Armitage dla trendu został użyty do analizy trendów w charakterystyce wyjściowej oraz zmianach eGFR i średniego w czasie UPCR wśród grup pre-eGFR. Współczynnik korelacji rangowej Spearmana został użyty do oceny korelacji między 2 zmiennymi. Przeprowadzono test sumy rang Wilcoxona lub test McNemara w celu porównania wartości przed leczeniem i po leczeniu dla zmiennych ciągłych lub danych kategorycznych. Wieloczynnikowa analiza regresji została użyta do oceny związku zmian nachylenia eGFR po leczeniu z pre-eGFR, dodając potencjalne czynniki zakłócające jako współzmienne i testując obecność interakcji między czynnikami. Istotność statystyczną zdefiniowano jako P < 0,05.

Łącznie 117 pacjentów rozpoczęło stosowanie dapagliflozyny między sierpniem 2021 a marcem 2022 roku. Z tej grupy 33 zostało wykluczonych z powodu leczenia kortykosteroidami (n = 21) lub niewystarczającej obserwacji (n = 12). Ostatecznie do badania włączono 84 pacjentów. Mediana wieku wynosiła 55,5 lat (IQR: 47,0-64,0); 32 pacjentów (38,1%) stanowiły kobiety; 4 pacjentów (4,8%) miało cukrzycę typu 2; a większość pacjentów (95,2%) przyjmowała inhibitory renina-angiotensyna. Większość pacjentów osiągnęła odpowiednie poziomy ciśnienia krwi, z medianą 119/75 mm Hg. Mediana eGFR wynosiła 40,0 ml/min na 1,73 m² (IQR: 28,1-52,9), a mediana UPCR wynosiła 0,62 g/g (IQR: 0,31-1,28). Ogólnie 51 pacjentów (60,7%) było w remisji krwinkomoczu. Około połowa pacjentów otrzymała terapię glikokortykosteroidami przed okresem badania. Mediana czasu od diagnozy IgA na podstawie biopsji nerki wynosiła 10,4 lat (IQR: 5,8-18,9). Wśród włączonych pacjentów 60 (71,4%) otrzymało 10 mg dapagliflozyny, podczas gdy pozostali pacjenci otrzymali 5 mg.

Wśród grup tercyli szybkiego, pośredniego i wolnego nachylenia eGFR przed leczeniem, poziomy kwasu moczowego w surowicy, UPCR i odsetek pacjentów z krwinkomoczem były najwyższe w grupie szybkiej, a następnie w grupie pośredniej i wolnej.

Mediany okresów obserwacji przed i po podaniu dapagliflozyny wynosiły odpowiednio 1161 dni (IQR: 1141-1177) i 1050 dni (IQR: 994-1085). Mediana nachylenia eGFR przed leczeniem dapagliflozyną wynosiła -1,92 (IQR: -3,19 do -1,11) ml/min na 1,73 m²/rok. Nachylenie eGFR po leczeniu dla całej kohorty wynosiło -0,69 (IQR: -1,59 do -0,03) ml/min na 1,73 m²/rok. Różnica między nachyleniami eGFR przed i po leczeniu dapagliflozyną wynosiła 1,56 (IQR, -0,12 do 2,51) ml/min na 1,73 m²/rok. Nachylenia eGFR po leczeniu w trzech tercylach wykazywały mniejszy zakres różnic niż nachylenia eGFR przed leczeniem. Różnica między nachyleniami eGFR przed i po leczeniu była najbardziej wyraźna w tercylu z szybkim spadkiem eGFR przed leczeniem.

Średni w czasie UPCR przed leczeniem dapagliflozyną wynosił 0,60 (IQR: 0,30-1,02) g/gCr. Średni w czasie UPCR po leczeniu wynosił 0,56 (IQR: 0,25-1,12) g/gCr. Średnie w czasie UPCR wykazywały podobne trendy w trzech tercylach przed i po leczeniu dapagliflozyną. Tercyl z szybkim spadkiem eGFR przed leczeniem wykazywał najwyższe wartości średniego w czasie UPCR zarówno przed, jak i po leczeniu dapagliflozyną, wskazując, że szybsze tempo spadku eGFR przed leczeniem jest związane z wyższymi wartościami średniego w czasie UPCR.

W porównaniu z nachyleniem eGFR przed leczeniem, ogólne nachylenie eGFR po leczeniu było znacząco wolniejsze. Wśród tercyli nachylenia eGFR przed leczeniem, szybki i pośredni tercyl pre-eGFR wykazały znaczące złagodzenie spadku nachylenia eGFR po leczeniu, podczas gdy wolny tercyl nie wykazał znaczącej zmiany nachylenia eGFR między okresem przed i po leczeniu. Średnie w czasie wartości UPCR przed i po leczeniu nie wykazały żadnej istotnej różnicy w żadnym z tercyli.

W analizie uzupełniającej oceniono wskaźniki remisji krwinkomoczu przed i po leczeniu. W całej kohorcie wskaźnik remisji wzrósł z 60,7% do 71,4% po leczeniu dapagliflozyną (P = 0,0076). Wśród tercyli nachylenia eGFR przed leczeniem, znaczący wzrost wskaźnika remisji zaobserwowano tylko w grupie z szybkim spadkiem.

Dodatkowo oceniono wczesne zmiany znanych parametrów podczas pierwszej wizyty ambulatoryjnej po rozpoczęciu stosowania dapagliflozyny, w tym eGFR, UPCR, poziomów kwasu moczowego w surowicy i poziomów hemoglobiny. Podczas tej wizyty mediana spadku eGFR wynosiła -1,77 ml/min na 1,73 m² (IQR: -4,63 do 0,00), co odpowiada -5,51% zmianie od wartości wyjściowej (IQR: -10,50 do 0,00). Spadek ten był istotny ogólnie i w każdym tercylu nachylenia eGFR przed leczeniem. Mediana UPCR wynosiła 0,54 g/gCr (IQR: 0,25-0,94), odzwierciedlając -19,21% zmianę od wartości wyjściowej (IQR: -39,85 do 15,76). Chociaż ogólna redukcja UPCR była statystycznie istotna, nie była istotna w każdym tercylu. Poziomy kwasu moczowego w surowicy zmniejszyły się, a poziomy hemoglobiny wzrosły znacząco we wszystkich 3 tercylach nachylenia eGFR przed leczeniem.

Analiza korelacji wykazała, że nachylenia eGFR przed leczeniem wykazywały istotną ujemną korelację liniową ze zmianami nachylenia eGFR po leczeniu (r = -0,74, P < 0,001). Przeprowadzono wieloczynnikową analizę regresji liniowej w celu oceny związku między nachyleniami eGFR przed leczeniem a zmianami nachyleń eGFR po leczeniu. Związek między zmianami nachylenia eGFR po leczeniu a nachyleniami eGFR przed leczeniem pozostał istotny po skorygowaniu o potencjalne czynniki zakłócające, w tym wiek, płeć, wskaźnik masy ciała, eGFR i średni w czasie UPCR przed leczeniem (P < 0,001). Co więcej, związek ten był konsekwentnie obserwowany w analizach podgrup, w których każda zmienna korygująca została skategoryzowana na dyskretne grupy, potwierdzając solidność ustaleń.

Czy wyniki potwierdzają nefroprotekcyjne działanie dapagliflozyny?

Wyniki badania wykazały, że dapagliflozyna zapewnia większe efekty nefroprotekcyjne u pacjentów z IgAN ze stromszymi nachyleniami eGFR przed leczeniem. Istotny związek między nachyleniami eGFR przed leczeniem a zmianami nachyleń po leczeniu był spójny nawet po uwzględnieniu potencjalnych czynników zakłócających, w tym eGFR na początku badania i średniego w czasie poziomu białkomoczu przed leczeniem, które są znanymi czynnikami prognostycznymi dla IgAN. Co istotne, efekty te nie były związane ze zmniejszeniem białkomoczu, co sugeruje, że korzyści nefroprotekcyjne mogą obejmować mechanizmy niezależne od zmniejszenia białkomoczu. Według wiedzy autorów, jest to pierwsze badanie sugerujące predykcyjne znaczenie nachyleń eGFR przed leczeniem w ocenie odpowiedzi na dapagliflozyny u pacjentów z IgAN.

W analizowanej kohorcie mediana czasu od biopsji do diagnozy IgAN wynosiła 10,4 lat, przy czym około połowa pacjentów otrzymała terapię kortykosteroidową przed rozpoczęciem terapii dapagliflozyną. Większość pacjentów kontynuowała standardową terapię, w tym ścisłą kontrolę ciśnienia krwi za pomocą inhibitorów renina-angiotensyna oraz ograniczenia dietetyczne dotyczące soli i spożycia białka. Mimo tych maksymalnych wysiłków, mediana nachylenia eGFR przed leczeniem pozostała stroma na poziomie -1,95 ml/min na 1,73 m²/rok. Biorąc pod uwagę medianę eGFR wynoszącą 40 ml/min na 1,73 m² na początku leczenia, spadek odpowiadający temu nachyleniu eGFR wskazuje na średnio 15 lat do osiągnięcia eGFR na poziomie 10 ml/min na 1,73 m². Tak więc większość pacjentów w tym badaniu była narażona na wysokie ryzyko postępującej utraty funkcji nerek, pomimo zoptymalizowanej opieki wspomagającej. Co istotne, wyniki badania wykazały, że dapagliflozyna była szczególnie skuteczna u pacjentów ze stromszymi nachyleniami eGFR, podkreślając jej potencjalną korzyść u pacjentów o wyższym ryzyku progresji.

Dokładne mechanizmy nefroprotekcyjne inhibitorów SGLT2 w niecukrzycowych chorobach nerek pozostają niejasne. Spekuluje się, że ich zdolność do zmniejszania ciśnienia wewnątrzkłębuszkowego poprzez aktywację sprzężenia cewkowo-kłębuszkowego odgrywa centralną rolę w ochronie nerek. W badaniu DAPA-CKD pacjenci z IgAN doświadczyli początkowego spadku eGFR wraz z trwałym zmniejszeniem białkomoczu. Sugeruje to, że dapagliflozyna może wywierać swoje efekty nefroprotekcyjne, przynajmniej częściowo, poprzez łagodzenie hiperfiltracji kłębuszkowej. Jednak w analizowanej kohorcie nie zaobserwowano znaczącego zmniejszenia średniego w czasie białkomoczu pomimo znaczącego spadku eGFR i łagodnego zmniejszenia białkomoczu podczas pierwszej wizyty po podaniu dapagliflozyny.

Rozbieżność między długoterminowymi efektami antyproteinurycznymi zaobserwowanymi w tym badaniu a tymi w badaniu DAPA-CKD pozostaje niejasna; jednak wynik ten jest zgodny z wstępnie określoną analizą badania DAPA-CKD, która wykazała dużą rozbieżność w redukcji białkomoczu u pacjentów z PChN z cukrzycą typu 2 (-35,1%) i tych z PChN bez cukrzycy (-14,8%). Na podstawie tych ustaleń prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że większość pacjentów w tej kohorcie nie miała cukrzycy typu 2 ani otyłości. Ponadto, w przeciwieństwie do wcześniejszych badań nad IgAN, gdzie stabilny okres dawkowania inhibitorów renina-angiotensyny zwykle trwał około 90 dni, badanie DAPA-CKD obejmowało krótszy okres stabilizacji inhibitorów renina-angiotensyny wynoszący tylko 4 tygodnie. Te różnice w interwencjach wyjściowych mogły zminimalizować długoterminowe efekty antyproteinuryczne dapagliflozyny.

Postępujące choroby kłębuszków nerkowych, w tym IgAN, charakteryzują się utrzymującym się białkomoczem i krwinkomoczem, a stopień białkomoczu został ustalony jako marker zastępczy dla rokowania funkcji nerek. Ogólnie przyjmuje się, że poziomy białkomoczu odzwierciedlają ciężkość uszkodzenia kłębuszków nerkowych, a wysokie poziomy białkomoczu są uważane zarówno za marker, jak i czynnik przyczyniający się do uszkodzenia kanalików nerkowych. Ponadto wcześniejsze badania konsekwentnie wykazały, że poprawa rokowania funkcji nerek często wiąże się ze zmniejszeniem białkomoczu. Kluczowym pytaniem jest, jak wyjaśnić efekt nefroprotekcyjny dapagliflozyny wykraczający poza jej działanie antyproteinuryczne.

W badanej kohorcie wskaźnik remisji krwinkomoczu znacząco poprawił się po leczeniu dapagliflozyną w grupie z szybkim spadkiem eGFR, sugerując potencjalny wpływ na zapalenie kłębuszków nerkowych. Jednak analiza podgrup nie wykazała istotnej interakcji między remisją krwinkomoczu a zmianami nachylenia eGFR. Ze względu na ograniczoną liczbę pacjentów bez remisji krwinkomoczu na początku badania, te ustalenia należy interpretować z ostrożnością. Ostatnio kilka badań eksperymentalnych wykazało, że inhibitory SGLT2 promują inne korzystne szlaki fizjologiczne, które przyczyniają się do zdrowia nerek, oprócz aktywacji sprzężenia cewkowo-kłębuszkowego i zmniejszenia uszkodzenia nerek pośredniczonego przez hiperfiltrację. Obejmują one optymalizację wykorzystania i dostarczania substratów energetycznych, promowanie odnowy komórkowej poprzez aktywację autofagii, osłabienie napięcia współczulnego i poprawę funkcji naczyniowej. Ponadto, znane działania inhibitorów SGLT2, takie jak obniżenie poziomu kwasu moczowego w surowicy i złagodzenie niedokrwistości, zostały zaobserwowane w tym badaniu, co mogło przyczynić się do poprawy nachylenia eGFR. Te różnorodne efekty dapagliflozyny mogły przyczynić się do ogólnej poprawy nachylenia eGFR.

Badanie to ma kilka istotnych ograniczeń. Po pierwsze, retrospektywny, jednoramienny projekt ograniczał możliwość wyciągania wniosków przyczynowych. Przedleczeniowe tempo spadku eGFR mogło ulec spontanicznej zmianie, niezależnie od leczenia dapagliflozyną, szczególnie wśród pacjentów z wyższym białkomoczem. Po drugie, pomiar UPCR z próbek moczu na miejscu, bez standaryzowanego czasu pobierania próbek lub analizy centralnego laboratorium, może tłumaczyć rozbieżności w porównaniu z randomizowanymi badaniami kontrolowanymi. Po trzecie, badanie obejmowało tylko pacjentów z powolną progresją choroby podczas długoterminowej obserwacji ambulatoryjnej po różnych interwencjach terapeutycznych. Dlatego wyniki tego badania mogą nie mieć zastosowania do pacjentów z IgAN we wczesnym okresie po diagnozie lub tych, którzy szybko postępowali do schyłkowej niewydolności nerek. Wreszcie, ponieważ wszyscy pacjenci włączeni do tego badania byli Japończykami, wyniki nie mogą być uogólnione na pacjentów innych ras lub krajów, którzy mają IgAN.

Podsumowując, jest to pierwsze badanie wykazujące, że pacjenci z IgAN ze stromym nachyleniem eGFR przed interwencją mogą doświadczyć większej korzyści z terapii dapagliflozyną. Wyniki te dostarczą użytecznych informacji przy rozważaniu wskazań do terapii dapagliflozyną w przyszłej codziennej praktyce klinicznej.

Podsumowanie

Przeprowadzone w Japonii retrospektywne badanie na 84 pacjentach z IgA nefropatią wykazało znaczącą skuteczność dapagliflozyny w spowalnianiu progresji choroby, szczególnie u osób z szybkim spadkiem funkcji nerek. Mediana obserwacji wynosiła około 3 lat przed i po rozpoczęciu leczenia. Badanie wykazało, że nachylenie krzywej eGFR przed leczeniem może służyć jako predyktor skuteczności terapii. U pacjentów z najszybszym spadkiem funkcji nerek przed leczeniem zaobserwowano największą poprawę po zastosowaniu dapagliflozyny. Efekt nefroprotekcyjny leku był niezależny od zmniejszenia białkomoczu, co sugeruje działanie poprzez inne mechanizmy ochronne. Dodatkowo zaobserwowano znaczącą poprawę w zakresie remisji krwinkomoczu, szczególnie w grupie z szybkim spadkiem eGFR. Wyniki badania otwierają nowe możliwości w indywidualizacji terapii IgA nefropatii.