Najnowsze badania naukowe rzucają nowe światło na korzyści wynikające z długoterminowego stosowania dapagliflozyny u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN). Dapagliflozyna, inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2), znana jest ze swojego wpływu na redukcję ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z cukrzycą typu 2. Nowe badania wskazują jednak, że jej działanie może być również kluczowe w spowalnianiu progresji PChN, co ma istotne znaczenie kliniczne.
Znaczenie badań nad dapagliflozyną w kontekście PChN
Przewlekła choroba nerek stanowi poważne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej na całym świecie, zwłaszcza gdy postępuje do niewydolności nerek, wymagającej terapii zastępczej, takiej jak dializa lub przeszczep nerki. Koszty związane z dializą oraz jej wpływ na jakość życia pacjentów są znaczne. Dlatego istotne jest znalezienie skutecznych terapii, które mogą spowolnić spadek funkcji nerek.
Dapagliflozyna, początkowo stosowana w leczeniu cukrzycy typu 2, wykazała znaczące efekty ochronne dla nerek w badaniach takich jak DECLARE-TIMI 58 oraz DAPA-CKD. Badania te potwierdziły, że dapagliflozyna zmniejsza ryzyko progresji PChN, hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz ogólnej śmiertelności.
Metodyka badania i populacje analizowane
Analiza opierała się na danych z badań DAPA-CKD oraz DECLARE-TIMI 58, obejmujących pacjentów z różnymi stadiów PChN. Populacja DAPA-CKD obejmowała pacjentów z lub bez cukrzycy typu 2, z eGFR od 25 do 75 mL/min/1,73 m². Dla porównania, populacja z badania DECLARE-TIMI 58 nie miała kryterium włączenia opartego na rozpoznaniu PChN, ale dane bazowe pozwoliły na wyodrębnienie pacjentów z CKD.
Wykorzystano model przetrwania zamkniętej kohorty, aby przewidzieć czas do wystąpienia kluczowych punktów końcowych, takich jak niewydolność nerek, śmiertelność z dowolnej przyczyny, trwały spadek funkcji nerek oraz hospitalizacja z powodu niewydolności serca. Analiza pozwoliła na oszacowanie opóźnienia w czasie do wystąpienia tych zdarzeń u pacjentów leczonych dapagliflozyną w porównaniu z terapią standardową.
Wyniki badania: opóźnienie progresji PChN
Wyniki analizy wskazują, że dapagliflozyna znacząco opóźnia czas do pierwszego wystąpienia niewydolności nerek, śmiertelności z dowolnej przyczyny, trwałego spadku funkcji nerek oraz hospitalizacji z powodu niewydolności serca. W populacji DAPA-CKD dapagliflozyna opóźniła czas do niewydolności nerek o 6,6 lat w porównaniu z terapią standardową. Podobne wyniki uzyskano w połączonej populacji CKD, gdzie opóźnienie wyniosło 6,3 lat.
Średni czas do śmierci w grupie pacjentów otrzymujących dapagliflozynę wyniósł 13,1 lat, w porównaniu do 9,9 lat w grupie z terapią standardową, co oznacza opóźnienie o 3,2 lat. Dapagliflozyna wydłużyła również czas do hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz opóźniła spadek funkcji nerek o 5,9 lat w populacji DAPA-CKD.
Dyskusja nad wynikami i ich znaczenie kliniczne
Analiza pokazuje, że dapagliflozyna może przynieść znaczne korzyści pacjentom z PChN, opóźniając progresję choroby oraz poprawiając wyniki kliniczne. Opóźnienie w osiągnięciu niewydolności nerek może poprawić jakość życia pacjentów oraz zmniejszyć obciążenie dla systemu opieki zdrowotnej, ograniczając potrzebę stosowania terapii zastępczych.
Wyniki te są zgodne z innymi analizami dotyczącymi inhibitorów SGLT2 i potwierdzają ich potencjał w leczeniu przewlekłych chorób nerek. Dapagliflozyna może również zmniejszyć obciążenie ekonomiczne związane z leczeniem PChN, dzięki zmniejszeniu liczby pacjentów wymagających dializoterapii.
Choć badanie dostarcza obiecujących wyników, ważne jest dalsze monitorowanie pacjentów oraz prowadzenie badań długoterminowych, aby potwierdzić te prognozy i w pełni zrozumieć długofalowe korzyści stosowania dapagliflozyny.
Podsumowanie: dapagliflozyna jako kluczowy element terapii PChN
Analiza wskazuje, że długoterminowe leczenie dapagliflozyną może znacząco opóźnić czas do wystąpienia poważnych zdarzeń sercowo-nerkowych oraz poprawić oczekiwaną długość życia pacjentów z PChN. Wyniki te mogą wspierać podejmowanie świadomych decyzji terapeutycznych przez pacjentów i lekarzy, przyczyniając się do poprawy strategii leczenia PChN.
Bibliografia
McEwan Phil, Gabb Peter D, Davis Jason A, Garcia Sanchez Juan Jose, Sjöström C David, Barone Salvatore, Kashioulis Pavlos, Ouwens Mario, Cassimaty Syd, Correa-Rotter Ricardo, Rossing Peter, Wheeler David C and Heerspink Hiddo J L. The long-term effects of dapagliflozin in chronic kidney disease: a time-to-event analysis. Nephrology Dialysis Transplantation , 39(12), 2040-2047. DOI: https://doi.org/10.1093/ndt/gfae106.
